Νίκος Συρμαλένιος για Παγκόσμια μέρα Περιβάλλοντος: Στόχος η ήπια και βιώσιμη ανάπτυξη και η αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου

Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι το τρίπτυχο που θα έπρεπε να ισχύει σε μια χώρα που θέλει να αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση και κατά συνέπεια τις επιπτώσεις που αυτή έχει στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου.

Μια κλιματική κρίση που καλπάζει και που προκαλεί και συμβάλλει σε καταστροφικά φαινόμενα πλημμυρών, πυρκαγιών, οξέων καιρικών φαινομένων, με καταστροφικές συνέπειες και απώλειες ανθρώπινων ζωών.

Αντ’ αυτού και ιδιαίτερα στη νησιωτική Ελλάδα, για να προσελκύσουμε «επενδυτές», προωθείται ένα μοντέλο μεγάλων «στρατηγικών επενδύσεων» χωρίς όρους και όρια, που ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις ακυρώνει το ΣτΕ, ενώ η λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη, χρηματοδοτούμενη και από το Ταμείο Ανάκαμψης, προορίζεται να ανατεθεί σε ισχυρούς επενδυτές στον τουριστικό και ενεργειακό τομέα.

Και αυτά όλα ερήμην της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ εκκρεμεί ο χωροταξικός σχεδιασμός και ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός, ιδιαίτερα για τις ΑΠΕ, ενώ οι μελέτες φέρουσας ικανότητας είναι σχεδόν ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα οι τοπικές κοινωνίες να βρίσκονται σε μεγάλη αναστάτωση, ανησυχώντας βάσιμα για την απαξίωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος, της πολιτιστικής, αρχιτεκτονικής και ιστορικής κληρονομιάς.

Οι Ενεργειακές Κοινότητες, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βρίσκονται στα αζήτητα, ενώ θα έπρεπε να είναι το βασικό εργαλείο παραγωγής και αυτοκατανάλωσης, Κοινοτήτων, Δήμων, Τοπικών Φορέων της πρωτογενούς παραγωγής, Μικρών Επιχειρήσεων κλπ., έτσι ώστε η «πράσινη ανάπτυξη» με αξιοποίηση και των ΑΠΕ, να ικανοποιεί πρωτίστως τα συμφέροντα των τοπικών κοινωνιών.

Αναλογιζόμενοι τη σημερινή ημέρα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και αυτό φαίνεται και δια γυμνού οφθαλμού, ότι τα νησιά μας βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο Τουρισμός ενισχύεται, σε αναντιστοιχία με τις υφιστάμενες περιβαλλοντικές και άλλες υποδομές και παρά τα δις που έχουν εισρεύσει από τα ευρωπαϊκά προγράμματα από το 1988 έως σήμερα.

Κατά συνέπεια η πρόκληση και η πρόσκληση είναι μπροστά μας: Ή θα συνεχίσουμε μια πορεία ανεξέλεγκτης και χωρίς σχεδιασμό ανάπτυξης, ή θα αντιστρέψουμε τους όρους με ορατά θετικά αποτελέσματα στο περιβάλλον και στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.