Θαν. Μαρινόπουλος: Για την Ευρώπη... πάλι

Γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα για την επικείμενη άνοδο των ακροδεξιών σχηματισμών και την αντιευρωπαϊκή φοβική στάση τους , καθώς και για την ευθύνη την δική μας να «ωθήσουμε» την πολιτική πιο κοντά στον άνθρωπο.

Σήμερα θα κάνουμε λίγες επισημάνσεις σχετικά με τον πολίτη που θα πάει στις κάλπες , καθώς και σε εκείνον που σκέπτεται να … πάει για μπάνιο.

Ο πρώτος σε μεγάλο βαθμό έχει ήδη αποφασίσει που θα «κατευθύνει» την ψήφο του.

Ανάμεσα τους , υπάρχει πάλι ένα μεγάλο ποσοστό που το κάνει … με βαριά καρδιά.

Είναι όμως και αρκετοί (περίπου ένα 15-20%) που την τελευταία στιγμή θα κρίνουν ποιο κόμμα τους εκφράζει περισσότερο.

Ας υποθέσουμε και δεν θα απέχουμε πολύ από την αλήθεια ότι οι ανωτέρω αποτελούν τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος.

Το υπόλοιπο ένα τρίτο που δεν θα πάει , έχει ήδη έτοιμη την «δικαιολογία» του γι αυτή του την «πράξη».

Προσέξτε τώρα τους αριθμούς που … δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Από την πρώτη κατηγορία που είναι το 65% μόνο το 20% υποστηρίζει σθεναρά κάποια παράταξη , το υπόλοιπο 45% κινείται ανάμεσα στον προβληματισμό και την δυσαρέσκεια.

Και το 35% αδιαφορεί ή δυσφορεί με την πολιτική και τους πολιτικούς.

Άρα οι τέσσερις στους πέντε για διαφορετικούς λόγους ο καθένας είναι «μακριά» από τα κόμματα.

Ίσως να είναι και πιο μεγάλο το νούμερο.

Κι εδώ αρχίζουν τα …δύσκολα και μπαίνουν τα ερωτήματα.

Είναι η «νομιμοποίηση» της εκλογικής διαδικασίας μικρότερη όταν υπάρχει υψηλό ποσοστό αποχής ή κανένας δεν ασχολείται με αυτό και χαμένοι βγαίνουν οι πολίτες και η δημοκρατία ;

Θέλουμε έναν ήπιο και μετριοπαθή με επιχειρήματα πολιτικό λόγο από τους εκπροσώπους μας ή θέλουμε ο ένας να «ρίχνει στο καναβάτσο» τον άλλο σαν κοκορομαχία ;

Εμείς «σπρώξαμε» τους εννέα στους δέκα πολιτικούς να είναι έτσι ή εκείνοι με την συμπεριφορά τους μας επέβαλαν τα «νέα ήθη» ;

Μήπως πάλι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο , αλλά τα καταναλωτικά πρότυπα τηλεθέασης και αγοραίας δημοσιογραφίας που «απαιτούν» μονομαχίες και «αίμα» ;

Όλα αυτά και πολλά άλλα μας οδηγούν στο να απαξιώνουμε τους πολιτικούς …

Υπάρχει όμως και ένα τελευταίο ερώτημα…

Κάναμε ποτέ εμείς την ανάλογη προσπάθεια να ενημερωθούμε «πραγματικά» (μεγάλη λέξη και εντός και εκτός εισαγωγικών) για πρόσωπα , πολιτικές , γεγονότα και παρατάξεις , ώστε να αποκτήσουμε μία ελάχιστη κριτική ικανότητα που θα μας οδηγούσε στις σωστές αποφάσεις και επιλογές ή θα καταλήξουμε εκεί που καταλήγουμε τις πιο πολλές φορές ;

Δηλαδή στην αποχή και την αδιαφορία ή στους «γνωστούς» , τους αστέρες , τα μανεκέν κλπ , που όλοι συζητώντας τους «απαξιώνουμε» , αλλά στο τέλος «αυτούς ξέρουμε , αυτούς ψηφίζουμε».

Καταλήγοντας …

Όχι στην αποχή , όχι στην ακροδεξιά και να …κουράσουμε το μυαλό μας.