ΚΙΝ.ΑΛ: Περιπλέκεται ακόμα περισσότερο το εσωκομματικό τοπίο

Περιπλέκεται ακόμα περισσότερο η κατάσταση στο ΚΙΝΑΛ ενόψει της εσωκομματικής αναμέτρησης του Νοεμβρίου για την ηγεσία. Νερό στον μύλο των εσωκομματικών συσχετισμών έχει ρίξει η αμφίσημη στάση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ο κύριος Παπανδρέου που στάθηκε από την πρώτη μέρα στο πλάι της Φώφης Γεννηματά, εδώ και αρκετό καιρό κλείνει το μάτι στο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια μίας στρατηγικής που στοχεύει να τον φέρει στο επίκεντρο μίας ενδεχόμενης «προοδευτικής δια-κυβέρνησης». Ρόλο σε αυτό παίζει και η πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και δεξί χέρι του Παπανδρέου, Ρεγγίνα Βάρτζαλη, η οποία είναι σταθερός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα και έχει αναδειχθεί σε έναν σταθερό δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ των δύο πρώην πρωθυπουργών.

Τα πράγματα περιπλέχθηκαν ακόμα περισσότερο μετά τις διαρροές του Χάρη Καστανίδη, ότι σκέφτεται να διεκδικήσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, ως εκπρόσωπος του Παπανδρεϊκού στοιχείου. Μάλλον ,όμως, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο καθώς άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά στον πρώην πρωθυπουργό δήλωναν άγνοια επί του θέματος, ενώ είναι κοινός τόπος ότι η υποψηφιότητα ενός παλαίμαχου πολιτικού θα έδινε λάθος μηνύματα.

Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και το σενάριο που θέλει ακόμα και τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου να σκέφτεται την υποψηφιότητα για την προεδρεία του κινήματος. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει αποκλειστεί κάτι τέτοιο καθώς ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, δεν έχει ανοίξει ακόμα τα χαρτιά του, κρατώντας όμηρο ακόμα και τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος έχει διαμηνύσει ότι σε τέτοιο ενδεχόμενο ο ίδιος δεν θα είναι υποψήφιος σεβόμενος την παραταξιακή ιστορία του Παπανδρέου.

Μέχρις στιγμής πάντως ο Ανδρουλάκης, έχοντας ως σκοπό να «εγκλωβίσει» τον ΓΑΠ, έκανε γνωστή την απόφασή του να παραιτηθεί από την ευρωβουλή σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, και τη θέση του να αναλάβει ο Νίκος Παπανδρέου!

Εν κατακλείδι, όσο φτάνουμε προς το φθινόπωρο και όσο ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δηλώνει με σαφήνεια τις προθέσεις του, τα πράγματα θα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα το εσωκομματικό τοπίο να παραμένει θολό.