Ο Νίκος Περαντινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Παριανός από μεριάς του πατέρα του, και Συριανός από μεριάς της μητέρας του, ποτέ δεν ξέχασε τον τόπο καταγωγής του. Μάλιστα από το 1974, ο Ν. Περαντινός δίδασκε αφιλοκερδώς στο εργαστήρι που ίδρυσε σε παριανόπουλα. Σήμερα, υπάρχει το ομώνυμο μουσείο στη Μάρπησσα, όπου με τη βοήθεια του συλλόγου «Οι φίλοι του Μουσείου Γλυπτικής Νίκος Περαντινός» και του Δήμου Πάρου, στεγάζεται σε ένα υπέροχο διατηρητέο νεοκλασικό.
Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους γλύπτες του 20ου αιώνα, και ένας σημαντικότερους εκπροσώπους της κλασικιστικής αντίληψης της γλυπτικής. Ο ίδιος, επηρεασμένος βαθύτατα από την αρχαία ελληνική γλυπτική και τον ευρωπαϊκό κλασικισμό, διέδωσε το όνομα της Πάρου ανά την υφήλιο.
Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από το 1928 έως το 1933, με καθηγητή του τον Θωμά Θωμόπουλο, ενώ κατά τα έτη 1935 – 1940 εργάστηκε στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου.
Τα έργα του είχαν προκαλέσει την προσοχή των τεχνοκριτών από τις πρώτες συμμετοχές του στις εκθέσεις του σωματείου «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες» το 1935 και 1936. Το 1941 διορίστηκε μόνιμος γλύπτης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και στη διάρκεια της μακροχρόνιας υπηρεσίας του αποκατέστησε με επιτυχία σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα (Κούρος του Σουνίου, Αριστόδικος, Ιππος του Αρτεμισίου κ.α.). Το 1947 με υποτροφία της Γαλλικής Ακαδημίας Αθηνών, πηγαίνει στο Παρίσι και παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία Ζουλιάν και στη Σχολή Καλών Τεχνών, ενώ και το 1948 και 1949 έργα του γίνονται δεκτά στο «Σαλόν» του φθινοπώρου, στο Παρίσι.
Έργα του κοσμούν το κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο,το Ινστιτούτο Καλών Τεχνών Τζων Κένεντυ στην Ουάσινγκτον, το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας και το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης έργα του υπάρχουν στην προμετωπίδα της Εθνικής Πινακοθήκης, στην Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, καθώς και σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές ανά τον κόσμο.
Για τη συμβολή του στην τέχνη το 1972 τιμήθηκε με το Α' Εθνικό Βραβείο Εικαστικών Τεχνών και το 1991 με το Αριστείο Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών.
«Οι μεγάλες πλαστικές ικανότητές του» σημειώνουν οι μελετητές του έργου του, «διακρίνονται περισσότερο αδρές και συγκεντρωμένες κυρίως στα νεανικά του έργα. Σε αυτά είναι σαφής η πρόθεσή του να αναλύσει τις φόρμες και να προσδώσει ενότητα στα απλά επίπεδα, να αρθρώσει τους όγκους αρμονικά, αποφεύγοντας κάθε περιττό στοιχείο, δίνοντας πλαστικότητα στο θέμα του και ταυτόχρονα μια φυσική απλή υπόσταση. Παρέμεινε από τις πρώτες του δημιουργίες μέχρι τέλους, κλασικιστής στις αισθητικές του αντιλήψεις και στην τεχνοτροπία. Η κορώνη αυτών των απόψεών του μπορεί να αναζητηθεί στα πυκνά σε γλυπτικές αξίες έργα του των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων».
Ο Νίκος Περαντινός, όπως άλλωστε σημειώνει ο Νίκος Λυγάκης «ξεχωρίζει στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο γιατί μεταφέρει άσβεστο ως τις ημέρες μας τον πυρσό που παρέλαβε από τους άξιους προκατόχους του, από τους αρχαίους δημιουργούς, αλλά και από τους νεότερους: από εκείνη την πραγματικά μεγάλη γενιά των Φιτάληδων, του Φιλιππότη, του Χαλεπά, του Μπονάνου, του Θωμά Θωμόπουλου...».
Αιωνία η μνήμη του.
Με πληροφορίες από:
rizospastis.gr
Ν. Περαντινός. Γλυπτική, Αθηναϊκό κέντρο εκδόσεων, Αθήναι 1975
Ν. Περαντινός. Γλυπτική ΙΙ, εκδόσεις Δ. Βογιατζή, Αθήνα 1978
Φωτογραφίες του Δημητρίου Μπελδέκου από το "Μουσείο Νίκου Περαντινού" που βρίσκεται στην Μάρπησσα της Πάρου
