Μπορεί η Πάρος να βουλιάζει από κόσμο, αλλά δυστυχώς η κατάσταση στο Κέντρο Υγείας φαίνεται να είναι τραγική.
Δείτε την ανάρτησή της:
"Βοήθεια, βρίσκομαι με τον πατέρα μου στα επείγοντα της Πάρου. Η συγκεκριμένη μονάδα καλύπτει όλο το νησί, αλλά δεν υπάρχουν ούτε νοσηλευτές ούτε γιατροί.
Έχουμε εγκλωβιστεί μέσα εδώ χωρίς να έχουμε κάποιον να μας βοηθήσει. Νοσοκόμοι δεν έρχονται, πρέπει να παίρνω τηλέφωνο στη ρεσεψιόν για να ζητήσω κάποιον νοσηλευτή να έρθει να με βοηθήσει να μετακινήσω των πατέρα μου, ή να αλλάξουμε τον καθετήρα κλπ. Δεν έχω καμία νοσηλευτική γνώση για να τον βοηθήσω.
Εχθές ήρθε κάποιος μετα από 2,5 ώρες αφού είχα καλέσει δύο φορές.
Το air condition δεν δουλεύει, εν μέσω καύσωνα είμαστε ολομόναχοι ανάμεσα σε κλειδωμένες πόρτες, φαγητό φυσικά δεν διαθέτει η μονάδα αφού δεν κάνει νοσηλείες.
Υπήρχε χθες βράδυ ένας νοσηλευτής και ένας γιατρός οπότε στις 11 το βράδυ με κάλεσαν να έρθω να μείνω εδώ γιατί δεν θα μπορούσαν να φροντίσουν τον πατέρα μου. Ήρθα, πέρασα μια εφιαλτική νύχτα γιατί παρόλο που πλέον στα τεστ φαίνομαι αρνητική, δείχνει να επιβαρύνεται η υγεία μου με βήχα και δύσπνοια.
Το χειρότερο όλων είναι που ο τρόπος που μου μιλάνε οι άνθρωποι που δουλεύουν εδώ είναι το λιγότερο εριστικός. Σαν να ήθελα να μου συμβεί όλο αυτό, σαν να ήθελα να αρρωστήσει ο πατέρας μου, σαν να έπρεπε να γνωρίζω νοσηλευτική. Γιατρός έχει να τον δει από την Πέμπτη που μεταφερθηκε εδώ.
Μας είπαν αρχικά ότι θα πάει στη Σύρο και τελικά τον κράτησαν εδώ χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να του προσφέρουν τα στοιχειώδη.
Είμαι σε απόγνωση, επισκέπτομαι την ιδιαίτερη πατρίδα μου μετά από 6 χρόνια και γενικότερα την Ελλάδα μετά από τρισημιση χρόνια, ντρέπομαι που όταν γυρίσω Αυστραλία δεν θα έχω να πω τίποτα καλό. Ντρέπεται που αυτή είναι η χώρα καταγωγής μου. Κρατούσα την περηφάνια μου ψηλά, τώρα ντρέπομαι.
Πάσχω από χρόνιο άγχος και κατάθλιψη, είμαι σίγουρη πως αν το αναφέρω εδώ θα γελάσουν ή θα το θεωρήσουν ανάξιο λόγου.
Η αλήθεια ομως είναι πως υποφέρω.
Έχω δύο ανήλικα παιδιά που τα έχω αφήσει στην 85χρονη μητέρα μου και δεν μπορώ να είμαι μαζί τους γιατί δεν υπάρχουν νοσηλευτές να κοιτάξουν τον πατέρα μου.
Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσουμε ως λαός?
Οι διακοπές στην Πάρο είναι ίσως η χειρότερη επιλογή που μπορεί να κάνει κανείς".
