Δολοφονία Καραϊβάζ: «Δικαιώθηκε η μνήμη του» λέει η σύζυγός του για τις δύο συλλήψεις

«Η μνήμη του Γιώργου Καραϊβάζ δικαιώθηκε» είναι τα πρώτα λόγια της συζύγου του δολοφονημένου δημοσιογράφου Στάθας Αλεξανδροπούλου η οποία μίλησε στο protothema.gr μετα την ανακοίνωση του υπουργού προστασίας του πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκου ότι συνελήφθησαν δύο άτομα για τη δολοφονία του Γιώργου Καραιβαζ.

Η κυρία Αλεξανδροπούλου ευχαρίστησε επίσης, την Ελληνική Αστυνομία. «Θελω να ευχαριστήσω την Ελληνική Αστυνομία και τους Έλληνες αξιωματούχους που συνέλαβαν τους δολοφόνους του Γιώργου. Η μνήμη του δικαιώθηκε». Η ίδια ποτέ δεν έχασε την εμπιστοσύνη της στις ελληνικές Αρχές, όπως άλλωστε, δήλωνε σε προηγούμενες συνεντεύξεις της.

«Είναι δεδομένο ότι ο φάκελος του Γιώργου δεν έχει φύγει από τα χέρια τους, η υπόθεση ψάχνεται καθημερινά και όπως μας είπε πρόσφατα υψηλόβαθμος αξιωματούχος είναι θέμα τιμής για την ελληνική αστυνομία να συλληφθούν οι δολοφόνοι του Γιώργου. Ώς σύζυγος του Γιώργου Καραϊβάζ που ήταν τόσα χρόνια αστυνομικός συντάκτης και συνοδοιπόρος όσον αφορά τον συνδικαλισμό και στο να ακουστεί η φωνή τους, εμπιστεύομαι τους Έλληνες αξιωματικούς ότι οι περισσότεροι από αυτούς τιμούν τα γαλόνια τους. Είμαι πεπεισμένη ότι θα εξιχνιαστεί η δολοφονία του Γιώργου. Η ζωή μας ήταν πολύ ωραία πριν από αυτό. Περίμενα τον Γιώργο με χαρά να γυρίσει στο σπίτι μας, για να περάσουμε ένα ωραίο Σαββατοκύριακο και δυστυχώς τον είδα εδώ αιμόφυρτο» είχε πει σε δήλωση της.

Το σπαρακτικό μήνυμα της συζύγου του για τα δύο χρόνια από τη δολοφονία του

Σε ανάρτησή της στο Facebook, πριν από 20 ημέρες και λίγες ώρες πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια από τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, που έγινε στις 9 Απριλίου του 2021, είχε γράψει:
«Σε λίγες ώρες συμπληρώνονται δυο χρόνια που μου λείπεις. Τι μου λείπει με ρωτούν όλοι. Μου λείπει η ζωή μου, θέλω τη ζωή μου πίσω, θέλω να ουρλιάξω και όμως σιωπώ. Έχω να σ ακούσω να μου μιλάς δυο χρόνια, ψάχνω να σε βρω μέσα στα σύννεφα, πάνω στα κύματα, μέσα από το καθετί και ναι Γιώργο μου συνεχίζω, γελάω, τραγουδάω, πού βρίσκω τη δύναμη αναρωτιέμαι, πώς ξυπνάω και πάω στο γραφείο, πώς κοιμάμαι χωρίς την αγκαλιά σου.

Πώς ζω χωρίς τα γλυκόλογα σου. Κι όμως μπορώ, αναρωτιέμαι εάν είμαι άνθρωπος ή ρομπότ, η απουσία σου είναι βασανιστική και λέω δεν μπορεί κάποιος μου κάνει φάρσα ένα κακόγουστο αστείο ότι ξαφνικά θα ανοίξεις την πόρτα και θα πεις ήρθα νανάκι μου. Μήπως βλέπω εφιάλτη, αλλά μάλλον ο εφιάλτης είναι η καθημερινότητα μου, η παρέα μου, που ήρθε τόσο βίαια στη ζωή μου όσο απότομα χάθηκε ο ήλιος από τη ματιά μου, τόσο βίαια σκοτείνιασαν όλα γύρω μου και εγώ εδώ να περιμένω να ανατείλει πάλι να ξημερώσει αλλά μάταια.

Θυμάσαι το πουλάκι που κελαηδούσε στη βεράντα μας δεν ξαναήρθε σα να έφυγε και αυτό λίγες μέρες μετά από εσένα. Αναρωτιέμαι μερικές φορές εάν θα ξημερώσει πάλι για μένα, αν θα νοιώσω αληθινή χαρά αν θα νοιώσω άνθρωπος πάλι. Λένε και άλλοι ότι τους λείπεις και όταν το ακούω θέλω να φωνάξω δεν ξέρετε τι θα πει μου λείπει. Θέλω να σου γράψω ένα στιχάκι από ένα τραγούδι, (έλα λίγο μόνο για λίγο).

Μάταια σε ψάχνω δεν μπορώ να σε βρω πουθενά και συνεχίζω μόνη μου να προσπαθώ να βρω τα αχνάρια που άφησες. Σ’ αγαπώ και μου λείπεις και να σου πω κάτι δεν φέρθηκες καλά γιατί μου έλεγες αγάπη μου θα είμαστε μαζί για πάντα. Θυμάσαι όταν δεν ξυπνούσα από τη νάρκωση στο χειρουργείο που μου κρατούσες το χέρι και μου έλεγες θα τα καταφέρουμε, τόσα έχουμε περάσει, θα περάσει και αυτό και είχες δίκιο πέρασε. Αυτό όμως Γιώργο μου δεν περνάει γιατί δεν περνάει γιατί δεν μπορείς να έρθεις πάλι σπίτι μας μου λείπεις, σε θέλω δίπλα μου κοντά μου»